Να ‘ναι σαν να μπήκε η Άνοιξη

Τελευταία αισθάνομαι παντελώς αντικοινωνική, εικονικά.

Το ποστάρισμα στο facebook έχει κόψει φόρα, ο τοίχος μου παίρνει αντικαταθλιπτικά από τη μοναξιά και ο υπολογιστής μου πρωτοβουλίες, γράφοντας μόνος του μηνύματα ανυπόφορης εγκατάλειψης και πληγωμένου έρωτα.

Φταίει η Άνοιξη. Το ομολογώ.

Το μυαλό μου μπουμπουκιάζει σαν τα πέταλα που σκάνε μύτη και κοζάρουν ουρανό. Ανοίγει φτερά και την κάνει για πορείες εναλλακτικές.

Άσε που κάπου εκεί, αρχίζουν και τα ταξίδια. Περπατώ μαζί με την ουσία τη φαιά σε πλακόστρωτα, δρομάκια και σοκάκια του κόσμου. Κουράζομαι στο πέρα δώθε, αλλά ουσιαστικά, γεμίζω με νέες σελίδες εμπειρίας το βιβλίο της συνείδησης, που κουβαλάω τόσα χρόνια μέσα μου.

Χάνω επαφή με τη στενή πραγματικότητα και γίνομαι ένα με την ευρεία αντίληψη των πραγμάτων. Αυτή που σε κάνει ως άνθρωπο πιο ελαστικό, πιο ισορροπημένο και πιο δεκτικό.

Όσο λιγότερες εικόνες έχεις στη ζωή σου, τόσο περισσότερο φανατικός οπαδός κινδυνεύεις να γίνεις. Φανατίζεσαι ανάμεσα σε δύο θεωρίες, δύο ιδέες, δύο ομάδες, μπορεί και δυο κόμματα και το μόνο που ξεχνάς είναι, πως αν αρχίζεις να προσθέτεις μονάδες στις ποσότητες που τόσο εύσχημα διαμορφώνουν το μικρόκοσμό σου, απελευθερώνεσαι από τα κολλήματα και τις μονομανίες, που σε  κάνουν ένα με τα πρόζακ.

Στενοχωριέμαι όταν συνειδητοποιώ τη ζωή να περνά δίπλα μας, χωρίς να αφήνει σημάδια επάνω μας. Χωρίς να νιώθουμε την εναλλαγή των εποχών και των καιρικών συνθηκών στο δέρμα μας.

Αδιαφορώ για το ρομποτάκι που κουρδίστηκε για να αντικαταστήσει το δικό μου πέρασμα από τη ζωή του διπλανού μου.

Καλά ή κακά τα σημάδια, πάντα τα έφερα σαν αποδείξεις πνοής και ζωντάνιας. Τρόπαια από μια ζωή που την περπατάς άλλες φορές με ίσιο παπούτσι, άνετα και ξεκούραστα και άλλες φορές με τακούνια, που σκαλώνουν εδώ και εκεί σε κακοτοπιές και δρόμους τραχείς.

Αν πραγματικά αφιερώναμε λίγο ουσιαστικό χρόνο ο ένας στον άλλον, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.

Θα συζητάγαμε τις ιδέες μας φωναχτά, θα σιγοτραγουδούσαμε τα συναισθήματά μας στο αυτί του φίλου ή του εραστή ή του συντρόφου, θα μοιραζόμασταν το status update με αυτόν που ξυπνά δίπλα μας κάθε πρωί και θα αγγίζαμε τα δάχτυλά του, αντί για τα πλήκτρα του υπολογιστή.

Η εικονική μοναξιά του μισού πλανήτη κοστίζει πολύ ακριβά σε μάρκες γκλαμουράτες ηλεκτρονικών υπολογιστών, έξυπνων τηλεφώνων, ταμπλετών και επακόλουθης σκληρής ψυχανάλυσης.

Ο καλύτερος φίλος, αγαπημένος, γκόμενος, το πιο γοητευτικό φλερτ, περιπέτεια, έρωτας, ζωή, είναι αυτή που έχεις, όχι αυτή που φαντάζεσαι πως έχεις και ίσως αυτή τη στιγμή λιώνει στα ούζα σε κάποια παραθαλάσσια ταβέρνα, δίπλα στο κύμα.

Τα λεφτά μου όλα κι ας είν’ και λιγοστά, για ένα ποστάρισμα λιγότερο, ίσα να προλάβει η τούφα να κατσαρώσει από την αλμύρα της θάλασσας, ίσα να προλάβει το ούζο να κάνει το βήμα μου πιο μετέωρο και αυτή την άνοιξη αληθινή.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ EYEDOLL.GR

Σπίτι είναι εκεί που βρίσκεται η καρδιά σου

Για ορισμένους ανθρώπους ένα φιλικό καφεδάκι είναι χάσιμο χρόνου, χαζολόγημα, πολυλογία.

Εγώ πάλι που γουσταρίζω τα ψυχοαποτέτοια, το καφεδοτσιγαράκι το έχω συνδυάσει με ερωτολογία, όπου στάνταρ καταλήγει στηνπικρή εξομολόγηση των φίλων μου.

Βγάζουν τα σώψυχά τους τα γλυκά μου κι εγώ κρατάω εγκεφαλικές σημειώσεις σε αντιδράσεις, τάσεις, εκφράσεις που θα γίνουν το επόμενο θέμα μας.

Το σημερινό μας session λοιπόν, θα είναι και πάλι ερωτικό, γιατί μετά την κρίση, την κρίση και την κρίση, για όλα μας τα προβλήματα ευθύνονται οι έρωτες, οι νυν, οι πρώην και οι επόμενοι.

Ο φίλος μου ο Στέλιος, είναι ένα νέο παλικάρι με όνειρα και ρομαντισμό, που υποστηρίζονται άψογα από τα 26 του χρόνια.

Όταν γνώρισε τη Ντόρα, η γη χάθηκε κάτω από τα sneakers του, μέχρι που επανήλθε και απέκτησε λόγο ύπαρξης όλο το χώμα του κόσμου, που συγκρατεί ο νόμος της έλξης στη γη.

Η Ντόρα 32, δυναμικότατη και αεράτη, γεμάτη επίσης όνειρα και ρομαντισμό, που υποστηρίζονται άψογα από τη θηλυκή στάση ζωής απέναντι στα πράγματα.

Η ζωή κυλούσε τόσο ονειρεμένα, όσο μια διαφήμιση ΙΚΕΑ. Μαγειρεύαν μαζί στη μίνιμαλ inox κουζίνα τους, στη γκαρσονιερούλα μια σταλιά και σιγά- σιγά ο Στέλιος άρχισε να μετακομίζει τα υπάρχοντά του και να δένει σαν φιόγκο την καρδιά του πάνω στην καρδιά της Ντόρας.

Ύστερα ήρθε η απόλυση. Η Ντόρα έμεινε άνεργη, σαστισμένη, με τα όνειρα να παίρνουν αναβολή επ’ αόριστο.

Τα πράγματα έσφιξαν και η μόνη λύση για τη Ντόρα φάνηκε να ανατέλλει στο Λονδίνο, όπου και βρίσκεται αυτή τη στιγμή.

Αλλιώς είχε φανταστεί τη ζωή της κάποια χρόνια πριν. Με μια σταθερή δουλειά και στην αρχή, ίσως, μια οικογένειας. Πάντως, σίγουρα όχι με μια βαλίτσα στο χέρι, σε ένα φθηνό δωμάτιο ξενοδοχείου, να κρέμεται από τα μηνύματα στο κινητό και στο νοσταλγικό τσατ του Στέλιου.

Αυτό που δυστυχώς θα έχουν να παλέψουν οι γενιές της Ελλάδας πέρα από την οικονομική εξαθλίωση, είναι η εξάντληση και η σκληρή δοκιμασία των συναισθημάτων τους.

Να φύγω; Να τον-την αφήσω; Αυτόν-ην που έδεσα τόσο κινηματογραφικά από την πρώτη ματιά, να τον/την στερηθώ πριν τον γνωρίσω;

Διχασμένοι απέναντι στη χώρα που αφήνουμε πίσω, στους ανθρώπους που θα μας λείψουν, στα λόγια και τα χάδια που θα ξορκίσουμε, πριν μας καν μας γίνουν εξάρτηση. Διλήμματα για τα οποία δεν είχαμε προετοιμαστεί, συζητήσεις και πλάνα που ήρθαν άτσαλα, την εποχή που το ανέμελο αντικαταστάθηκε από την ανάγκη επιβίωσης.

«Άκου Στέλιο» του είπα με την τελευταία γουλιά του καφέ. «Να πας να τη βρεις. Να ακολουθήσεις αυτό που έμεινε στη μέση νωρίς. Εκεί στα μακρινά Λονδίνα, αφού όπως λένε, το σπίτι σου είναι εκεί που βρίσκεται η καρδιά σου».

Τα μάτια του φωτίστηκαν από ελπίδα. Μια μικρή παρότρυνση χρειαζόταν για να σκεφτεί με την καρδιά. Εύκολο. Ένας διακόπτης είναι η λογική που όταν κλείσει, κυριαρχεί το λογικότερο, αυτό που λέγεται συναίσθημα.

αναδημοσίευση από eyedoll.gr

Σουρωμένο να ‘ρθεις πάλι

Για το προηγούμενο επεισόδιο της σειράς Humanistic Psycho Shrink Reloaded έλαβα εκατομμύρια μπράβο (κόψε κάτι) για την υποστήριξή μου στο φίλο Μάνο, όταν αποφάσισα, αντί να ξεμαλλιάσω την ξελογιάστρα του, να την κράξω δημοσίως.

Πολλοί ίσως πιστέψατε ότι έκανα την πλάκα μου και καλά πιστέψατε, όμως να ξέρετε ότι η καλύτερη επιστημονική φαντασία, βγαίνει από τον πιο ρεαλιστικό παραλογισμό.

Επειδή είμαι και γαμώ τα παιδιά, γράφοντας αυτή τη στήλη, έχω πάντα ως προτεραιότητα να εξυπηρετώ τα ανθρωπιστικά μου αισθήματα και να προσφέρω στο κοινωνικό σύνολο.

Γι αυτό πολλές φορές σας παραθέτω μελέτες, ανακαλύψεις και συμβουλές μέσα από την τρέλα μου, που συναντάει τη δικιά σας και όλοι μαζί, καταλήγουμε σε λογικότατα συμπεράσματα.

Τι νέο έχει λοιπόν να σας ξεφουρνίσει σήμερα η φιλενάδα; Διάβασα εγώ για εσάς, πριν από εσάς.

Στάζει άγχος από τα ρουθούνια, ζουλάτε μυαλά και φαιές ουσίες να βρείτε καινοτόμες λύσεις για πρότζεκτ πιεστικά;

Θέλετε να κάνετε εντύπωση με προτάσεις πρωτοποριακές, αλλά τελικά όσο και να το προσπαθείτε, το μόνο που καταφέρνετε είναι να ωθείτε τον οργανισμό σας σε πανικό, φλερτάροντας με το μπαλκόνι του έκτου;

Αδειάστε την κοντινή κάβα, κατεβάστε τα τσίπουρα από το ντουλάπι του παππού, μείνετε άυπνοι όλο το βράδυ και η δημιουργικότητα θα αναστήσει τον ημιθανή εγκέφαλό σας.

Δύο μελέτες από το Albion College και το Πανεπιστήμιο του Illinois, έδειξαν ότι οι φοιτητές που σουρωμένοι ήρθαν πάλι, με το μάτι στο πάτωμα από την αϋπνία και το ξέφρενο ξενύχτι, είχαν πολύ καλύτερα αποτελέσματα από τα σπασικλάκια που κοιμήθηκαν με τις κότες κι έπεσαν μόνο στο παράπτωμα της προσθήκης κακάο στο γάλα τους.

Το έλεγε άλλωστε και ο Χέμινγουεϊ: «Write drunk, edit sober».

Η εξήγηση είναι πολύ απλή. Μέσα στη γλυκιά μέθη, αλλά και σε καθεστώς κούρασης, όλες μας οι αντιστάσεις είναι πολύ πιο χαλαρές και οι περιορισμοί που βάζουν σε καλούπια τη σκέψη, την κάνουν με ελαφρά.

Συνεπώς, το μυαλό ξεπερνά τους κοινωνικούς φράχτες, τους πηδάει όλους, τα πηδάει όλα και χτυπάει ιδέα από το πουθενά. Η δημιουργικότητα απελευθερώνεται και η καινοτομία είναι ένα σφηνάκι μακριά.

Θέλετε και άλλες αποδείξεις; Να σας θυμίσω το «ένα ποτό πριν κι ένα τσιγάρο μετά».

Τυχαία είναι must η συνταγή ή τελικά η εισαγωγική φάση του ποτού, είναι αυτή που οδήγησε γενιές και γενιές σε δημιουργικό κρέμασμα από πολυελαίους και σε συντονισμένο οργασμό ολόκληρων οικοδομικών τετραγώνων;

Η δική μου συμβουλή πάντως είναι, πριν φτάσουμε σε υπερβολές και εξαρτήσεις που θα απελευθερώσουν το μυαλό, μα θα εξαφανίσουν το συκώτι, να χαλαρώσετε και να ακούσετε την εσωτερική φωνούλα που σας ζητάει να κάνετε την υπέρβαση.

Να δημιουργήσετε, να γράψετε, να ζωγραφίσετε, να γλεντήσετε ή έστω να γαμήσετε ρε αδερφέ, με φαντασία, κατά τι πιο αλανιάρα από χθες.

Σκεφτείτε έξω από το κουτί σας και όταν το πετύχετε, πετάξτε τη ρημαδοκουτόραση για ανακύκλωση.

Στα μεγάλα ζόρια υπάρχει και η βότκα, να σας θυμίζει πάντα πως η ζωή είναι πολύ μικρή για περιορισμούς και αναστολές.

Ένα τσιγάρο δρόμος, και μια τεκίλα ανάσα.

 ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ EYEDOLL.GR