Η αναρχική μου μούτζα

Αηδιάζω, αυτό τίποτα άλλο…

Με την υποκρισία, τον ψευτοηρωισμό καρεκλάτων, τη στημένη εθνικοφροσύνη βολεμένων χλεχλέδων, την εξαρτημένη δόση δημοσιότητας σε καναλοδίαιτους, αυτούς που εκλιπαρούν να γίνεται χαμός για να βγουν να κάνουν αντιδραστικές δηλώσεις, να δηλώσουν το παρόν μέσα από περικοκλάδες που άνετα θα τους βόλευε να κάθονται πάνω τους.

Αηδιάζω με την πλειοψηφία, που βαφτίζεται μειοψηφία όταν βολεύει τους τάχα αγωνιστές, με τους δημοσιογράφους που νοιάζονται για το συναισθηματικό κόσμο των έμμισθων απατεώνων, με τους ξεπουλημένους συντρόφους, με τις διπλωματικές δηλώσεις, με τα συμβιβασμένα άρθρα που θέλουν να με πείσουν να ξεσκονίσω τα γερμανικά μου.

Αηδιάζω με όσους ονόμασαν τη μούτζα μου και τη μούτζα σου, αναρχία. Πόσο αναρχικά είναι πέντε δάχτυλα που ανοίγουν και λένε «Ξεφτύλες, τραβάτε να πάρετε τις πολυθρόνες που σας τάξανε και αφήστε μας εμάς εδώ με ελιά νερό και ελευθερία.» Ξέρουμε να ζούμε και έτσι. Έτσι ζούσαμε πριν μας κεράσατε τις Μακ Παπάρες σας, μπουκιά, μπουκιά με λάγνο ύφος.

Αηδιάζω με τους κωλοτούμπες, τους νάρκισσους που καθρεφτίζονται στην εξουσία της δικής μου ψήφου… εγώ εσένα ψήφισα ΜΑΛΑΚΑ, όχι τη γουρούνα να αποφασίζει πότε θα μου δώσει τη μυτιά για να στανιάρω!

ΟΧΙ εξέδρα επισήμων  – χαράδρα να τους ρίξουμε όλους μαζί!

ΟΧΙ παρέλαση – επέλαση.

Η παιδεία μου σήμερα έχει πάει βόλτα και μόνο βρισιές έχει να αναδείξει, γιατί όταν απευθύνεσαι σε τελειωμένους, όταν έχεις να κάνεις με πολιτική πορνεία, η γλώσσα του δρόμου είναι πιο περιγραφική…

«από µας θα εξαρτηθεί ο Παράδεισος ή η Κόλαση που θα χτίσουµε. Η µοίρα µας βρίσκεται στα χέρια µας»  

Οδυσσέας Ελύτης

le freak c’est chic!

Φρικάρετε; μην φοβάστε… συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Για την ακρίβεια είναι της μόδας να φρικάρετε, δείχνετε μπριόζοι, αεράτοι, δυναμικοί. Φορέστε τα καλύτερα ρούχα σας, τα καθαρά σας βρακιά, τα ντεγκραντέ σας γυαλιά και ελευθερώστε τις φρίκες σας να εκτονωθείτε!

Την ώρα που οδηγείτε ας πούμε και αισθάνεστε σταγόνα στον πολύχρωμο ωκεανό ανάμεσα σε χρώματα μεταλιζέ, σαμπανιζέ, κρυσταλλιζέ και φλουό, ανάμεσα σε κόρνες και γαμοσταυριζέ εκφράσεις, σας έρχεται να φρικάρετε… εκφράστε το ποικιλοτρόπως: προωθήστε το ένα εκ των δύο άνω άκρων και ανοίξτε το χεράκι σας σαν βεντάλια, ή σαν ήλιος που ανατέλλει (κανείς δεν σας χαρακτηρήσει ΠΑΣΟΚ, οι ήλιοι δεν αποτελούν κομματικό μονοπώλιο)! Το μουτζώνειν είναι από τα απίστευτα προνόμια του λαού μας μην το αφήνετε μοναχικό να κρύβεται τις πιο επίμαχες στιγμές. Μπορεί να σας γλιτώσει από εγκεφαλικό, από ανεπιθύμητο πέφτουλα που σας ανοιγοκλείνει πολλά υποσχόμενος τα ματοτσίνορα με σκέρτσο Νταίζη Ντάκ και βάλε!

Άλλη μια διέξοδος λυτρωτικής φρίκης είναι η τηλεόραση, για την ακρίβεια τα δελτία ειδήσεων. Όταν θέλετε να ξεσπάσετε είναι μια καλή μέθοδος απελευθέρωσης άγριων ενστίκτων. Την ώρα που νιώθετε όλα τα μπινελίκια να κρατιούνται στην άνω οδοντοστοιχία έτοιμα να τα φτύσετε στα μούτρα πχ. της «αθώας» περιστεράς (βλ πεθερά), την ώρα που όλα τα Τσάκι Τσαν, που δεν έχετε παρακολουθήσει στον προηγούμενό  σας βίο με τόσο φανατισμό, θέλουν να ξεσπάσουν επάνω στα ανυποψίαστα μπούτια του/της συντρόφου σας, δώστε στη σχέση – κατάσχεση – αντισχέση (μπορείτε να βρείτε ερμηνεία της λέξης στα itsaousa.blogspot.com & spermatozoario.blogspot.com) – αρραβώνα – γάμο μια ακόμα ευκαιρία… πατήστε το control… τόσοι σύζυγοι το κάνουν, κάτι παραπάνω θα ξέρουν… Καλέ δεν θα σας κρατήσει ο Χατζηνικολάου, ο Τράγκας, ούτε καν η Τρέμη (που ως κιουρία μπορεί να σοκαριστεί) κακία αν τους λούσετε με ότι σας έρχεται στο διαταραγμένο σας… αφήστε τη φρίκη να σας οδηγήσει στην σωστή κρίση, αυτή που δεν μασάει, δεν καταπίνει, μόνο φτύνει… φτου ξελευθερία.

Μη νομίζετε πως σας ωθώ σε βίαιες πράξεις… υπόσχομαι να σας γράψω ένα κείμενο πιο ροζ την επόμενη φορά. Απλά υποστηρίζω το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, αυτής που θα σας βοηθήσει να ξεκινήσετε τη νέα χρονιά πιο ανανεωμένοι! Επίσης γράψτε μου ανώνυμα, επώνυμα, υπόνομα, αναρχοαυτόνομα. Όλοι έχουμε την ανάγκη να τα πούμε κάπου, να μοιραστούμε τις ανασφάλειες, τους προβληματισμούς, την τρέλα μας! Το πληκτρολόγιο μπορεί να αντέξει γερά χτυπήματα, μην το σκέφτεστε, γκντούπα της αλύπητα, να σας ακούνε μέχρι το δίπλα δωμάτιο να γράφετε, να μοιράζεστε, να επικοινωνείτε. Τα απωθημένα δε μας πάνε… ας μην τα δημιουργούμε λοιπόν…

PS. Για όσους αναρωτιέστε αν εγώ προσωπικά έχω καταφέρει να τα ακολουθώ αυτά που προτείνω η απάντηση είναι προσπαθώ… προσπαθώ να μένω όσο πιο κοντά μπορώ στα πιστεύω μου και ενίοτε να αφυπνίζω αυτόν τον Τσε που κρύβεται χρόνια μέσα μου… και εσείς τον κρύβετε τον Τσε είμαι σίγουρη… το θέμα είναι να του πούμε κάποια στιγμή… και βάρα… χωρίς οίκτο!

Καλή Χρονιά!!!

Αμάντα 😉