Ωραίος ως ανθέλληνας

Μέσα στο πέρασμα από τη ζωή, έχω πατήσει το στοπ σε πολλές στάσεις.

Κατέβηκα από το λεωφορείο τραβώντας δρόμους και μονοπάτια πάμπολλα, που με γέμισαν εικόνες, ακούσματα και μυρωδιές.

Μόνο όταν περπατάς μια πόλη και μια ζωή, τις γνωρίζεις καλύτερα.

Όταν κινείσαι ανάμεσα στους ανθρώπους και αηδιάζεις τον ιδρώτα τους, μπορείς να πεις ότι ζεις. Όταν σκανάρεις χαμόγελα, αντιδράσεις, αισθήματα, ενοχικά σύνδρομα, κόμπλεξ και φοβίες, τότε μόνο μπορείς να συνθέσεις μια ιδιαίτερη λογοτεχνία του «δρόμου».

Μια λογοτεχνία που δε φοβάται να ονομάσει μαλακία τη μαλακία και περιγράφει την καθημερινότητα του Νεοέλληνα, όπως είναι και όχι όπως θα ήθελε να είναι, στην παραφιλολογία του ζωηρού παραληρήματός σου.

Τι εξοργίζει τον ωραίο Νεοέλληνα;

Η πίεση να δουλέψει με συνέπεια αντί να σκαλίζει τη μύτη του το πρώτο τετράωρο και να παίζει στοίχημα ή να χαζεύει τσόντες τουλάχιστον στα 2/3, του δευτέρου μισού.

Η συνειδητοποίηση ότι δεν την έχει μεγαλύτερη και πιο πεταχτούλα από έναν οποιοδήποτε μέσο κομπλεξικό, προερχόμενο από την αλλοδαπή.

Η φοβία μήπως δείξει τραγικά το πόσο κάμπριο και ανεγκέφαλος κυκλοφορεί, τουλάχιστον την τελευταία εικοσαετία.

Ο τρόμος μήπως του πάρουν πίσω τα δανεικά, τα αγύριστα, τα χρωστούμενα, τα ξένα που βαφτίστηκαν δικά του, γιατί τα έχει και ο απέναντι, άρα γιατί όχι και αυτός;

Το ξεσκέπασμα της κατίνας, που ξεκατινιάζεται να θάβει ως κατίνες όλες τις υπόλοιπες κατίνες, με τις οποίες συναναστρέφεται και ξεκατινιάζεται στο ξεκατίνιασμα.

Ο ανταγωνισμός του πιο γκλαμουράτου αυτοκινήτου, σπιτιού, παπουτσιού, τσάντας, γκόμενου, γκόμενας, κήπου, πισίνας, γούρνας και ας μην έχει βρακί να σκεπάσει τον κώλο του/της ή και να έχει, στην ουσία το χρωστάει σε 45 τράπεζες και 145 super golden credit cards.

Να αποκαλυφθεί ότι τρέμει τη μέρα που θα φανεί πόσο ανιστόρητος είναι κι ας σκυλοβρίζεται με όποιον τολμήσει να του θίξει την ένδοξη ιστορία του τόπου του.

Να φανεί πόσο απ’ έξω ξέρει να τραγουδάει με νταλκά, ότι είναι πουτάνα εντέλει στην ψυχή η πουτάνα στο άσμα του Οικονομόπουλου, αλλά κατά τα άλλα, το όνομα Ελύτης και Σεφέρης το επαναλαμβάνει σαν καραμέλα κάθε Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο που είναι ανοιχτά τα μαγαζιά, για να αγοράσει το κουλτουριάρικο ίματζ που πασχίζει να πουλήσει.

Να τα κάνει όλα στάχτη και Burberry όταν ξυπνήσει ο μικρός επαναστάτης μέσα στη μικρή ψυχή του, καταστρέφοντας τα πάντα γύρω του, αλλά παραμένοντας επιμελώς μακριά από χημικά, δακρυγόνα και γκλομπς. Μετά, να γυρνάει και να κυκλοφορεί με το φιρμάτο μπλουζί στο κοντινό καφέ και ας μην έχει ευρώπουλο να πληρώσει τη ζάχαρη από το φραπέ.

Η λίστα θα μπορούσε να είναι ατελείωτη. Η λογοτεχνία του «δρόμου» άλλωστε, άμα βγει τσάρκα παίρνει σβάρνα υπολήψεις και δεν υπολογίζει μία μπροστά στη γοητεία που έχει αυτό το γλυκό σάστισμα, που σε πιάνει όταν διαβάζεις την αλήθεια.

Την αλήθεια που τη νιώθεις να κυλάει κάτω από την πέτσα σου, μα φοβάσαι να την κοιτάξεις κατάματα και να της ζητήσεις συγνώμη που τόσον καιρό υπήρξες μαλάκας, φοβικός, ενοχικός.

Τόσον καιρό υπήρξες ένας ακόμα ψευτόμαγκας. Ωραίος ως νεοέλληνας, ωραίος ως ανθέλληνας.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΗ EYEDOLL.GR

Ξέρεις από ΕΣΠΑ;

Φαντάζομαι ότι λίγες ώρες πριν αλλάξει ο χρόνος, οι περισσότεροι έχετε ήδη ξεκινήσει τις αναδρομές.

Τι πλήρωσα, τι δεν πλήρωσα, πόσα παγωτά έφαγα, πόσα μπάνια έκανα, πόσες πήδηξα, πόσες φαντάστηκα ότι πήδηξα, με πόσους θα ήθελα να πηδηχτώ κάποια στιγμή μες το χρόνο, πόσες  μολότοφ έφτιαξα, πόσες απονευρώσεις έκανα, πόσες νευρώσεις υιοθέτησα, πόσα, πόσες, πόσο.

Στις αναδρομές άλλη ερωτηματική λέξη δεν παίζει, λες και ο χρόνος μετριέται μόνο στην ποσότητα.

Λες και η μόνη απόδειξη ύπαρξης μας πάνω στον πλανήτη, είναι η συσσώρευση ανούσιων αριθμών και επιφανειακών εμπειριών.

Άλλοι πάλι, ασχολούνται με όλα τα τελευταία.

Τελευταίο γαλακτομπούρεκο για το 2011, τελευταίο γλωσσόφιλο για το 2011, τελευταίο κατούρημα για το 2011, τελευταίο πήδημα για το 2011, τελευταίο τανγκό στο Παρίσι.

Το συγκεκριμένο επίθετο τις τελευταίες δραματικές ώρες της χρονιάς που την κάνει με ελαφρά και με τύψεις, δίνει περισπούδαστη διάσταση στις κατά τα άλλα, χιλιοφτυσμένες καθημερινές μας συνήθειες.

Άλλος δεν κατούρησε βλέπεις όρθιος με τόση χάρη πέρα από τον Τάκη, εκεί γύρω στις 11.00, πριν το 2012 τον βρει ανακουφισμένο, να ρεβεγιονάρει βουτηγμένος στις πιατέλες, να κατεβάζει σπληνάντερα, να ρουφάει ιμιτασιόν σαμπάνια και να χουφτώνει τα μπούτια της Ζώζας δίπλα του, που την έχουν την κυτταριτιδούλα τους μετά την τόσο σκληρή δίαιτα του κουραμπιέ.

Σήμερα όλη μέρα, μέσα σε αυτή τη δραματική εξιστόρηση των «πόσων» και των «τελευταίων», μέσα στην τόση ψευδαίσθηση της αναδρομής που ξορκίζεται ως κάτι το μίζερο, που θα δώσει τη θέση του σε κάτι εξίσου τζούφιο, πασχίζω να κάνω και εγώ μια αναδρομή της χρονιάς που πέρασε.

Η κυρίαρχη όμως φράση που χαρακτηρίζει το δικό μου πέρασμα στο χωροχρόνο του 2011, είναι «δεν ήξερα».

Τίποτα. Το απόλυτο κενό.

Την τύφλα μου δεν ήξερα γαμώτο, μέχρι που η πουτάνα η ζωή μου έχωσε χαστούκα που ζαλίστηκα και απέρριψα, έδιωξα, άλλαξα, σκλήρυνα, αδιαφόρησα.

Δεν ήξερα ότι χρωστάω την ανάσα μου, ακόμα και στην αύρα που με περιβάλλει. Δεν ήξερα ότι της φυλακής τα κάγκελα είναι για τους παπάδες.

Δεν ήξερα ότι στο σινεμά της καθημερινότητας υπάρχουν μόνο οι κακοί. Δεν ήξερα ότι πιάνεις πάτο όταν πασχίζεις να μην είσαι μέτριος.

Δεν ήξερα ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν κόμματα, ούτε ιδεολογίες, ούτε πολιτικοί διαχωρισμοί. Δεν ήξερα ότι η εξέγερση μου ήταν πάντα προμελετημένη.

Δεν ήξερα ότι οι άλλοι ξέρουν. Μα δε μιλάνε, μέχρι να μιλήσει ένα άσχετος και τότε τα ξερνάνε όλα.

Δεν ήξερα ότι όντως ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο. Δεν ήξερα τι είναι το offside.

Δεν ήξερα τι είναι το ΑΕΠ, πόσο μάλλον σε τι μπορώ να συμβάλω για να σηκωθεί. Δεν ήξερα τι είναι το ΕΣΠΑ.

ΕΧΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟ… ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΛΙΚ ΕΔΩ!