Δεν ξέρω τί είναι χειρότερο… η χρεωκοπία, το τσουνάβι ( το παιδί μου από τα 4 του έτσι το αναφέρει… εγώ ως άσχετη τετράχρονη ούτε σεισμός δεν ήξερα τι πάει ναπει και καλύτερα γιατί αρκετούς εφιάλτες μου προκαλούσε η μητριά της Χιονάτης)το χαμένο μας ΣΚ κρεμασμένοι από τις ειδήσεις να δούμε τι άλλο πια παραμονεύει, οι πυρηνικοί αντιδραστήρες θα σκάσουν δε θα σκάσουν, το νέφος θα σκιάσει τον ουρανό της Ελλάδας, ο θεός θα μας προστατεύσει εμάς και θα τηγανίσει τους αλλόθρησκους, το ΔΝΤ και τι μας έχει μείνει μανούλα μου να το κόψουμε από μόνοι μας, να το χαρίσουμε εμείς  σε αυτό το έθνος που έχει περίοδο, οι απίστευτες καταθέσεις μου που θα εξαφανιστούν από τις τράπεζες την 25η Μαρτίου, το 2012 που το είπε και το Hollywood, τη βγάζουμε δεν τη βγάζουμε, ο Αδωνης που μόνο εκείνος γιουχαίστικε δεν πήραν τα σκάγια την καλή του, ο Κανταίφης σελέμπριτι κολλητάρι όλων των λουκουμάδων της γής, η Αγγέλα  που όλοι τη μισούν κανείς όμως δεν καταλαβαίνει τι απωθημένα γεννάει η χρόνια αγαμία σε μια πρωτοκλασσάτη ηγέτιδα, ο απατημένος πρώην  σύζυγος γνωστής τηλεπαρουσιάστριας να κάνει πιρουέτες Νουρέγιεφ σε διαφημιστικό σποτ… τι είναι χειρότερο…  Ο φόβος, η αηδία,η ντροπή,  η βαρεμάρα, ή απάθεια;  Δεν είναι τυχαία η σειρά των ουσιαστικών προσέξτε, πρώτα έρχετε ο φόβος, μετά σιχαινόμαστε τον εαυτό μας που φοβόμαστε, ντρεπόμαστε για αυτό που έχουμε καταντήσει, κάποια στιγμή βαριόμαστε να φοβόμαστε και καταλήγουμε απαθείς… ο πιο ασφαλής μηχανισμός άμυνας… δε γνωρίζω – άρα δεν υπάρχει! Υπάρχει όμως, πάντα υπήρχε…

Δεν ξέρω αν η εποχή άλλαξε, αν άλλαξα εγώ, αν άλλαξες εσύ, κάτι έχει αλλάξει, το θέμα είναι πώς χειριζόμαστε τις αλλαγές και πώς μεταβολίζουμε την υπερπληροφόρηση, που μας στερεί το χρόνο σκέψης, που μας κάνει τοστιέρες ανοιχτές να δεχτούμε και τις φέτες τοστ και τη γαλοπούλα και το τυρί χαμηλό σε λιπαρά.  Θυμάμαι χρόνια πιο ήρεμα, δε μπορεί να έχω μνήμες από άλλο πλανήτη. ‘Εχει πια τόσο απομακρυνθεί η παιδική μας αθωότητα, η ορθή μας κρίση, οι νύχτες που είχαμε χρόνο να κάνουμε σενάριο τι θα ονειρευτούμε για να αποκοιμηθούμε πιο γλυκά; Νομίζω πως δυστυχώς προσωπικά έχω περάσει σε φάση βαρεμάρας και όπου να ‘ναι έρχεται και η απάθεια… Χρήστο απάντηση στην ερώτησή σου γιατί δε γράφω… γιατί «μόνο με αίσθηση κενού, καινούργια γράφονται τραγούδια» και το κενό για να το αντιληφθείς πρέπει να μην είσαι απαθής και όποιος σου πει κάτι αντίθετο θα είναι απλά αναληθής 🙂

Δεν ξέρω τί είναι χειρότερο… και τι κρίμα που είναι ήδη Άνοιξη…